W kilka sekund przybyło mi 10 lat i więcej siwych włosów... :/

Zawsze bałam się, że ze względu na obciążenie genetyczne (nowotwór piersi u mamy) to ja z naszej rodziny prędzej zachoruje na coś poważniejszego niż grypa.. A tu jak grom z jasnego nieba spadła na nas choroba męża. Z ulicy zgarnęła go karetka. Dobrze, że był z kolegą, który po nią zadzwonił. Nie chce myśleć co by było, gdyby stało się w domu, gdy był sam, w nocy gdy spał lub w innej sytuacji. Źle się poczuł, serce waliło jak oszalałe, a lekarze powiedzieli, że mogło dojść do zatrzymania akcji serca... 

Gdy kolega zadzwonił do mnie, wiedziałam od razu że coś się stało. W końcu mieli się spotkać z M.. W kilka sekund przybyło mi siwych włosów i lat..

Od środy mąż jest w szpitalu. Kardiochirurgia. On, lat 35, obok sami panowie w wieku sędziwym. Czeka go być może poważny zabieg ratujący życie. Próbuję ogarnąć to wszystko. Próbuję być silna każdego dnia i tłumaczyć Poli, dlaczego taty nie ma. A ona wciąż powtarza: "Mamo, tęsknię za tatusiem. Bez niego jest nudno! Nie zasnę bez niego! Kiedy do nas wróci? itp. itd." Przeżywa to bardzo, na swój dziecięcy sposób. 

A ja od rana do wieczora próbuję ogarnąć nasze codzienne życie. Rano zawożę małą do przedszkola, wracam do domu, idę z psem na spacer, jem w biegu śniadanie i lecę do M. Siedzę u niego trochę, potem jadę na chwilę do pracy, w locie jem obiad, jadę do przedszkola, Bączka odstawiam do brata (całe szczęście że chce u niego zostać), jadę do M., po drodze do domu żeby psa odsikać, wieczorem zabieram córcię, wracamy do domu, jemy kolację, ona do spania, a ja jeszcze sprzątam, robię pranie, nadrabiam zaległości mailowe, prasuję...Po prostu wykonuję zwykłe codzienne obowiązki.. A potem jak siadam, to nogi sztywnieją i wstać nie mogę. Dziwne to uczucie, gdy po całym dniu siadasz i jakby para z Ciebie uszła. I energia.. 

Niech to wszystko ma szczęśliwy happy end....