Instynkt macierzyński i tacierzyński

Dlaczego u kobiet instynkt macierzyński uruchamia się jakoś tak automatycznie? Często już w okresie ciąży, a jak nie to jak tylko ta mała istotka pojawi się na świecie? Są oczywiście wyjątki, depresje poporodowe itp., ale jednak u większości świeżo upieczonych mam instynkt JEST! Pojawia się i .. i kobieta po prostu wie co robić z dzieckiem, jak je trzymać, przewijać, chce z nim spędzać czas. A ojciec? Najczęściej boi się być przy porodzie, boi się wziąść dziecko na ręce, przewinąć.. A już z pewnością na hasło kobiety 'A może zrobimy sobie małego słodkiego dzidziusia? mąż/ facet krztusi się herbatą i w 99% znanych mi przypadkach mówi: "Yyy, jeszcze nie teraz/ Dziecko? Nie! / Dziecko? A po co?/ Ale ja nie chcę mieć dzieci! itp itd." 

Niestety mój mąż nie jest wyjątkiem. I niestety bardzo żałuję, że nie jest typem ojca wpatrzonego w swoją super córcię, zabierającego w wolnej chwili dziecko na plac zabaw, kupującego małej worek zabawek, zrywającego się do niej rano żeby wykorzystać te chwile przed pracą i poukładać z nią puzzle, klocki itp. itd. Nie znaczy to, że w ogóle nie spędza z nią czasu. Bo spędza, ale najczęściej wtedy kiedy sama go o to poprosi albo ja. Jakoś tak żeby sam wpadł na to, żeby z dzieckiem gdzieś pójść, wstać rano i iść pobawić się z córką pozwalając mi choć raz, tak po prostu pospać chwilę dłużej. Bez proszenia się o to.... 

A tak, to czy świątek czy piątek, czy poszłam spać wcześniej od niego, czy później - zawsze rano pierwsza muszę wstać ja... A najgorsze w tym wszystkim jest to, że jak proszę małą: "Obudź tatusia, niech dzisiaj on poczyta Ci z rana bajeczkę" to słyszę w odpowiedzi: "Ale tatusia nie wolno budzić! Psecies on tak słodko śpi!" I gdzie tu sprawiedliwość, he? :)

Kiedyś mnie to strasznie wkurzało, chciałam mieć w domu jak w filmie. Niestety życie to nie film. I musiałam się nasłuchać trochę historii od znajomych, poczytać w necie jak to mają inne mamy, żeby stwierdzić, że cóż, niestety tak najczęściej bywa, że więcej serca, czasu i cierpliwości do dzieci mają mamy. Prędzej wiedzą i rozumieją o co dziecku chodzi, jak je ubrać na spacer jesienną porą, prędzej zauważą niepokojące objawy, wysypkę, pamiętają kiedy wyszedł pierwszy ząbek... Przejmują się bardziej i są bardziej troskliwsze. I mają większego fioła na punkcie dziecka niż tatusiowie!

Oglądałam jakiś czas temu jeden z programów telewizji śniadaniowej. Tematem była dyskusja o 'partnerstwie' w związkach. O tym, że pomimo 'równouprawnienia' i tak kobiety w domu robią dużo więcej niż mężczyźni, a są dużo mniej doceniane. Bo kobiety wykonują czynności, których po prostu nie widać! Ugotują obiad, który wszyscy zjedzą i nie zostaje po nim śladu! Posprzątają - wpadnie do domu pies, dzieci - i po porządku nie ma śladu! Zrobią pranie, poprasują - ubrania lądują w szafie lub ponownie 'w brudach'. A facet? Facet złoży szafę, wywierci dziury i powiesi obrazy - i to stoi najczęściej latami! I to WIDAĆ! :) I facet ma prawo potem powiedzieć, że jest zmęczony, bo widać, że COŚ zrobił. A kobieta? Kobieta odkurzy, zmyje podłogę, pościera kurze - i kto to zauważy? .. 

Tak naprawdę znam tylko jednego tatę, tak szczerze i prawdziwie oddanego dzieciom. Takiego, który wstaje rano i idzie bawić się z synami klockami w ich pokoju, zabiera ich na rowery, żeby mama mogła spokojnie zrobić obiad i posprzątać dom. I nie trzeba go ani o to prosić, ani mu o tym mówić, po prostu jest to dla niego tak naturalne jak to, że po przebudzeniu idzie człowiek zrobić siku. I nie miał super wzorca ojca w domu, bo jego tata zmarł jak on był mały. I strasznie zazdroszczę mojej przyjaciółce, że ma w domu faceta, któremu przynajmniej w dziedzinie 'ojcostwa' nie trzeba wszystkiego pokazywać palcem. I choć w sprawach domowych jest typowym facetem, nie odróżniającym niebieskiego od granatowego, otwierającego lodówkę i pytającego się gdzie jest masło, choć ma je przed oczami, nie umiejącego prasować i mającego problem z nastawieniem prania, to przynajmniej w tym jednym, bardzo ważnym, rodzicielskim temacie chyba nie ma sobie równych! :)