Wrrrr ... Bunt 2-latka a sio!

Do tej pory nie mieliśmy żadnych większych problemów z Bączkiem. Nie znane są mi kłopoty z karmieniem, akceptacją butelki, smoczka, odstawianiem dziecka od piersi, przejściem na posiłki stałe, nauką nocnikowania, jedzeniem, piciem wody, jazdą samochodem - no można by rzec, że trafił nam się model idealny! 

Ale do czasu.. Poli drugie urodziny zbliżają się coraz szybciej (zostały 3 tygodnie) i ... ZACZĘŁO SIĘ! Najpierw nagle na hasło 'kąpiel' dziecko zaczęło reagować nerwowo i wołać "Myju NIEEEE!". Nagle na hasło "idziemy spać", usłyszeliśmy okrzyk "Do łóżeczka NIEEEEEE!". Na niechęć do kąpieli szybko znalazłam sposób - stawiałam małą w wannie i robiłam jej szybki prysznic. Spodobało się :) Za trzecim razem zatkałam korek i woda z prysznica pomału napełniała wannę. Mała sama nie wiedząc kiedy usiadła sobie, zamoczyła pupinę w wodzie i zabrała się za przelewanie wody z kubka do kubka i już było okej. 

Gorzej było ze spaniem. Nie chciała zasypiać w swoim łóżeczku, chciała spać u nas. Ale w końcu stanęło na tym, że przez 3 dni zasypiała na kanapie w dużym pokoju, a potem przenosiłam ją do łóżeczka. Jak się w nim nad ranem budziła, to nawet nie było wrzasku ani płaczu, pomimo tego, że przecież budziła się w innym miejscu niż zasnęła. Po tygodniu tak nagle jak problem się pojawił, tak szybko zniknął i po umyciu ząbków Pola po prostu pomaszerowała do swojego pokoju, stanęła pod łóżeczkiem i zakomunikowała 'Spać!" :) 

Problem z kąpielą i spaniem zniknęły, za to pojawiły się inne manifestacje buntu 2 latka... Ulubionym słowem Bączka stało się 'Nie!". Rano chcę ją posadzić na nocniku - 'Nie", chcę jej ubrać pieluchę - "Nie", przebrać ją - 'Nie', umyć jej zęby, ubrać buty, stawiam przed nią śniadanie - ciągle tylko 'Nie" i "Nie', a do tego jak czegoś się jej nie da albo na coś nie pozwoli to zaczyna wrzeszczeć i piszczeć takim sztucznym piskiem. No bębenki w uszach pękają, a po głosie i tak słychać, że to taki ściemniony wrzask.. Do tego dochodzi kładzenie się na podłodze albo rzucanie czymkolwiek co jest pod ręką. Ostatnio tak rzuciła w powietrze kanapką, że ta wylądowała na podłodze, a na to tylko czekał pies, który w ułamku sekundy pochłonął Polusiowe śniadanie. Mała jak to zobaczyła, to uderzyła w ryk "Nieeeee! Tejunia zjadła Polusi kanapkę! Nieeeeeeeeeeeeee!" Jak się można domyśleć, nie ma co w takiej chwili tłumaczyć jej, że sama rzuciła chlebem, bo to i tak nic nie da. Ona wrzeszcząc zupełnie nie skupia się na tym co się do niej mówi, więc lepiej to przeczekać.

Ze 2 razy myślałam, że wyjdę z siebie i stanę obok, tak cudowała! W takiej chwili myślę sobie, że nie chce mieć więcej dzieci i że na dziecko powinnam zdecydować się 10 lat temu kiedy miałam więcej cierpliwości! Ale mija chwila, Pola znów staje się moją słodką dziewczynką rozdającą buziaki na lewo i prawo, wołającą mnie gdy wychodzę do pracy "Mamusiuuuuuuu! Buziakaaaaa! Ukochaj Polusię!" :) I co? I mięknie mi serce i wcale nie mam ochoty wychodzić z domu z domu i najchętniej olałabym pracę i została z moim Bączkiem :) 

Powiedzcie, jak długo u Was trwał bunt 2-latka i jak sobie z nim radziłyście?

A mój Bączek dziś mnie podsumował pięknie. Wracamy z placu zabaw, patrzę i widzę jakąś białą plamę na kolanie u Poli.

- Polciu, skąd masz tę plamę?

- Mamusia nie umyła :)