Drugie dziecko, tak czy nie?

Hm. Od jakiegoś czasu biję się z myślami. Decyzja do podjęcia poważna. Na resztę życia...

Zawsze chciałam mieć dwoje dzieci. Bo w dwójkę raźniej. Bo nie chcę, aby nasz Bączek był rozpuszczoną jedynaczką. Bo praktycznie wszystkie jedynaki jakie znam, mówią, że mają żal do rodziców, że nie zafundowali im rodzeństwa. Bo sama mam ciut starszą siostrę i choć raz się kłóciłyśmy, a raz kryłyśmy przed rodzicami, to jednak zawsze byłyśmy DWIE! Jak trzeba było posprzątać dom, to w dwójkę było raźniej i szybciej. Pożyczałyśmy sobie ciuchy, buty, siostra pomagała mi odrabiać lekcje, pożyczała swoje zeszyty, jak byłyśmy małe, to mama wysyłała nas na ogród, żebyśmy się razem pobawiły, a ona w tym czasie spokojnie mogła robić obiad. 

Nie wiem jak to jest być starszym rodzeństwem. Ale wiem jak to jest być młodszą siostrą - móc zawsze schować się za plecami tej starszej i móc liczyć na jej pomoc. Mieć z kim pogadać wieczorem przed zaśnięciem, mieć kogoś pod ręką przed ważnym wyjściem, kto szczerze Ci powie, czy w tej sukience wyglądasz dobrze, czy lepiej ubrać coś innego.. 

Teraz, patrząc z punktu widzenia rodzica wiem, że dwoje dzieci to i plusy i minusy. To z pewnością większe wydatki - pomijając, że w lodówce trzeba mieć więcej jedzenia, to i buty i zeszyty do szkoły, rolki, rowery itp itd trzeba kupić razy 2. Nasza obecna sytuacja finansowa jest dużo gorsza niż 3 lata temu. M. zmienił pracę na ciekawszą (według niego), ale zarabia w niej połowę tego co we wcześniejszej firmie (która się zamknęła). Robi dodatkowo jakieś fuchy w domu na kompie, ale raz są, raz ich nie ma i nie jest to źródło dochodów, na które można liczyć. W firmie, którą prowadzę z siostrą mieliśmy bardzo ciężkie półtorej roku. 3 miesiące temu podjęłyśmy ryzykowna decyzję, ale dziś widzę że było to bardzo dobre posunięcie. Firma pomału wychodzi z długów.. Zanim wyjdziemy na prostą minie pewnie rok, jak nie dwa. Ale jest dobrze i widać światełko w tunelu! 

Nasz (mój i M.) sklep z akcesoriami dla dzieci chwilowo zawisł w powietrzu - od kwietnia szukamy nowego lokalu, z mniejszym czynszem i lepszą lokalizacją. Niestety nie jest to łatwe, więc działamy tylko on-line, a to otwierając sklep zależało nam na tym, aby nie być kolejnym sklepem internetowym, tylko żeby oferować w normalnym sklepie produkty dostępne głównie w sieci. Tak, aby u nas mamy mogły przyjść, dotknąć i zobaczyć na własne oczy to co chciały kupić w necie i za co musiałyby zapłacić więcej (z racji kosztów dostawy). 

Zdaję sobie też sprawę z tego, że dwoje dzieci to więcej prania, prasowania, sprzątania, potrzeba większej cierpliwości i zdrowia. A już teraz zdarza mi się nieraz, że mam ochotę wyjść z siebie i stanąć obok albo po prostu dać Poli klapsa, bo marudzi okropnie, bo bierze sobie z łazienki podnóżek, przynosi do kuchni i stawia pod blatem, po czym sięga rączką tak daleko jak może i ściąga z blatu co się da - rozsypuje cukier z cukierniczki, wylewa herbatę z kubka albo nie chce iść się umyć, przebrać, molestuje psa i jak jej mówię, że 'nie wolno ciągnąć psa za ogon' to się chichocze jak z najlepszego żartu, bo choć jej czasem tłumaczę, że czegoś nie może brać, to ona to bierze i rzuca tym gdzie popadnie. Krótko mówiąc są chwile kiedy mam wszystkiego dość! 

Ale dużo więcej jest chwil kiedy razem się śmiejemy, bawimy w domu w chowanego, rysujemy, puszczamy bańki na balkonie, wygłupiamy się, dajemy sobie buziaki, dużo więcej jest chwil, kiedy moje serce mięknie totalnie na widok córci biegnącej do mnie z wyciągniętymi rączkami i wołającej "Mama, buziakaaa! mamusia do pjacy nieeeee!" albo chwil, kiedy rozpiera mnie duma jak widzę, że Pola zdobywa nową umiejętność albo z trudem wymawia nowe, trudne słowo jak np 'truskawka' :) I nie muszę chyba mówić, że jak większość mam jestem fanką swojego dziecka i kocham je najbardziej na świecie, aż M. mi kiedyś zwrócił uwagę, że małą całuję dużo więcej nich jego ;) Ale co zrobić, jak ma się taką małą, słodką dziewuszkę w domu? 

I trochę się boję, czy tą swoją miłością jej kiedyś nie przytłoczę? .. I że może dobrze by było dla równowagi trochę tej miłości przelać na drugie dziecko? :) Ale wiem też, że urodzić dziecko drugie, czy trzecie to nie sztuka. Za to sztuką jest dobrze dziecko wychować, a nie 'hodować'. A ja bym chciała dziecku zapewnić godne warunki rozwoju! Chciałabym, żeby tak jak ja uprawiało jakiś sport. Bo to kształtuje charakter, uczy samodyscypliny, wyrabia kondycję i dobrą sylwetkę ;) Chciałabym móc wyjechać raz w roku z dziećmi na wakacje za granicę nad morze, czy w zimie w góry. Chciałabym, aby moim dzieciom nic nie brakowało. Ale w dzisiejszych czasach nie jest to łatwe! I tego się trochę boję. Jeszcze 4 lata temu żyłam sobie spokojnie, miło, wygodnie, bez większych stresów. Firma kręciła się całkiem nieźle, mogłam sobie planować fajne wakacje na drugiej półkuli, mogłam iść do galerii i kupić sobie fajny ciuch bez stresu, czy mam na koncie kasę czy nie i czy ta kasa nie jest przypadkiem przeznaczona na rachunek za prąd, czy komórkę. Wszyscy mi mówili, że jak urodzę dziecko to wszystko się zmieni i już nie będzie tak różowo. I pech chciał, że akurat zbiegło się kilka rzeczy w jednym czasie. To, że pojawiła się Pola nie spowodowało wielkiej dziury w naszym budżecie. Bo na to złożyło się kilka czynników. Może za rok, czy dwa, moja firma wyjdzie na prostą i znowu nie będę musiała się martwić, czy starczy nam na wszystkie rachunki czy nie? Może jakiś headhunter wyłowi mojego męża i okaże się, że jego wyjątkowe umiejętności bardzo się przydadzą w firmie, która płaci 2 razy więcej niż wynosi jego aktualna pensja? I znowu będziemy mogli sobie pozwolić na wakacje w Grecji, czy dłuższy, samodzielny wyjazd do Azji, na kupno dzieciom rowerów górskich, nart czy laptopów? Ale tego niestety nie wiem. I wiedząc ile na dzień dzisiejszy wynoszą nasze wydatki, a ile nasze dochody, mam duże wątpliwości, czy stać nas na drugie dziecko... Z jednej strony nie chciałabym rezygnować z możliwości wyjazdu na wakacje za granicę, a wiadomo - wyjazd dla 4 osób to zupełnie inny wydatek niż wyjazd dla 3 osób. Wiem też, że nasze warunki mieszkaniowe są ograniczone - 3 pokoje nijak nie dadzą się rozciągnąć na 4 i że jeśli mielibyśmy rzeczywiście dwoje dzieci to musiałyby mieć wspólny pokój (a aktualny pokój Polisławy to 9m2). Wiem też, że nie mam już 20 lat i częściej niż kiedyś wpadam w złość. Wiem też, że nie przeraża mnie powrót do pieluch, dieta w okresie karmienia, chodzenie z wielkim brzuchem, a nawet perspektywa częstego kłócia przy badaniach (widok krwi mnie osłabia ..). Wiem też, że mój mąż nie za bardzo jest 'pro-dzieciowy' i że większość obowiązków związanych z drugim dzieckiem (i z pierwszym też) spadłyby na mnie. Że miałabym na głowie dom (sprzątanie, gotowanie itp) swoją pracę, naszą firmę i dwoje dzieci. I nie wiem, czy dam temu radę. Bo kręgosłup coraz częściej mnie boli. Wiem też, że nie mam 2o lat, a 34(jeszcze 33, ale już za miesiąc 34 ;)  i mam niewiele czasu na decyzję o drugim dziecku z racji zegara biologicznego.. 

No i tak właśnie sobie rozmyślam od paru dni. I zbieram się na rozmowę z M. na ten temat, choć wiem, że nie będzie to łatwa gadka. Bo on od dawna głośno mówi, że 'drugie dziecko - nie". Czasem mam wrażenie, że mówi to na serio, a czasem że z przekory. Jednak nie usłyszałam od niego do tej pory hasła 'No to kiedy sprawimy Poli braciszka?" A ja nie chcę dziecka na siłę! Nie chcę 'wpaść'  i postawić go przed faktem dokonanym "Kochanie, jestem w ciąży! Nie wiem jak to się stało, chyba pomyliłam się twierdząc, że nie mam dni płodnych.."

Ech.. 

Do tego poszłam dziś zbadać swoje znamiona w ramach akcji 'Badaj znamiona'. I niestety nie usłyszałam nic dobrego! Ostatnio zauważyłam, że wychodzi mi dużo nowych pieprzyków. Lekarka powiedziała, że tak się dzieje 2, 3 lata po porodzie, więc to mnie trochę uspokoiło. Jednak dowiedziałam się też, że mam dużo znamion, które wymagają stałej kontroli co 6 miesięcy i 3 do wycięcia, bo nie wyglądają dobrze! I że jestem pierwszą osobą, której to mówi, ale naprawdę nie wygląda to dobrze.. Najpierw powiedziała, że wymagam kontroli co rok, a potem jak się im przyjrzała to powiedziała, że jednak co 6 miesięcy! 

Nie powiem, boję się. Boję się, bo moja mama zmarła na raka piersi i boję się, że mnie rak też dopadnie. I nie koniecznie musi być to rak piersi, może być to rak skóry... Tfu, tfu, wypluwam te słowa i mam nadzieję, że mnie to nigdy nie dopadnie. Ale jeśli któraś z Was miała w najbliższej rodzinie osobę, która zmarła na raka, to wiecie jak to jest, jak gdzieś tam, w głowie siedzi myśl, że jest się w gronie osób podwyższonego ryzyka i że ta choroba Was/ Nas dopaść.. I tak sobie też myślę, że nie chciałabym zostawić kiedyś mojego męża z dwójką dzieci, bo nie wiem czy sobie poradzi.. Z jednym dzieckiem prędzej, ale z dwójką..?.. I dlatego też decyzja o kolejnym potomku nie jest dla mnie taka łatwa, choć serce woła i krzyczy  TAAAAK!!! to rozum jednak stawia mi w głowie wielki znak zapytania....