Dmucham i chucham i co z tego? :(

Dmucham i chucham na moją córcię, żeby zło tego świata ją omijało. Jestem obok jak wychodzi po drabince i zjeżdża na zjeżdżalni. Jak skacze po łące pilnuję, żeby sobie przysłowiowej nóżki nie złamała. Jak się kąpię pilnuję, żeby nie zanurkowała i wody z wanny nie piła (a nie wiem czemu kranówa z mydłem jej wyjątkowo smakuje?). Co się dało z dolnych szafek i szuflad w kuchni pochowaliśmy do szafek pod sufitem. Noże i nożyczki znalazły nowe miejsce - jak najdalej od małych rączek. Czasem M. mnie strofuje, żebym pozwoliła małej coś zrobić samej, żebym jej dała więcej swobody, pozwoliła jej samej wspiąć się na placu zabaw na 'mini ściankę wspinaczkową dla dzieci', żebym jej tak ciągle za rączkę nie trzymała, że jak będę jej tak ciągle pomagała, to w życiu się sama tego czy owego nie nauczy.... 

Dmucham i chucham. I co z tego? Wczoraj wystarczył dosłownie ułamek sekundy. Myłam naczynia, obok mnie Pola zaparkowała swoim autem-jeździkiem. Ledwo buzię otworzyłam, żeby jej powiedzieć, żeby uważała i nawet rąk nie zdążyłam wyjąć spod strumienia wody, żeby je wytrzeć i małą złapać. Pola postanowiła stanąć na autku, złapała się oparcia, ciężar cały poszedł na 'tył auta', a to spowodowało, że autko ruszyło z miejsca do przodu, Pola spadła i szczęką uderzyła o oparcie pleców :/ Trwało to tyle, że zdążyłam otworzyć buzię i powiedzieć: "Uwaaaaa... " Na skończenie słowa : "..żaj" zabrakło czasu! Na szczęście na strachu się skończyło, niewielkie zaczerwienienie pojawiło się po prawej stronie pod szczęką i tyle. Dziś już prawie tego nie widać.

Dziś tyle szczęścia nie było :/ Poszłyśmy na spacer. Pola chciała, żebym ją wzięła na ręce, ale jest ciężka i powiedziałam jej, że jeszcze kawałek pójdzie sama, pogoni gołąbki, a potem ją wezmę. Co było małym kłamstwem, bo 'potem' miałyśmy już dojść do kawiarni przystosowanej dla dzieci, gdzie chciałam napić się kawki i małej zafundować zabawę z dzieciakami, których zawsze jest sporo w tym miejscu. Zanim dotarłyśmy do gołąbków, które mała chciała 'postraszyć', Pola postanowiła mi 'uciekać'. Czasem tak się bawimy, że ona biegnie i woła "Uciekam! Uciekam! Mamusia goni!"  , a ja ją gonię, doganiam, mała się śmieje i jest wesoło. Dziś wesoło nie było. Pola uciekła, ja ją złapałam, podniosłam do góry, dałam całuska i ledwo odstawiłam na ziemię, zaczęła znowu uciekać. Zrobiła 2 kroczki i bach! Zbladłam, bo jakoś tak dziwnie sobie rączkę podłożyła pod brzuch, że myślałam, że złamała nadgarstek! Mała w płacz,  pytam co ją boli, ręką widzę, że rusza, nic nie puchnie, ale na wardze jest malusieńka kropeczka krwi i brud. Czyli poleciała buzią na chodnik! Patrzę na zęby - uf, całe. Wytarłam usta, z brudu i czegoś białego. Pola przestała płakać. Już na rączkach zaniosłam ją do kawiarni. Siadamy, rozbieramy się, obok siedzi rodzinka z małą dziewczynką. Pola się do niej uśmiechnęła, a ja - zbladłam jak ściana! Ząb ubity!! I to drugi!! Pierwszą lewą górną jedynkę ubiła sobie troszeczkę (kancik od środka) jak jeszcze raczkowała. Ciałko poszło szybciej niż jej raczkujące nóżki i rączki i poleciała na buźkę. A teraz druga jedynka górna, też 'kancik od środka', ale większy niż wtedy! Ryknęłam w płacz, za telefon, dzwonie do M. i płaczę! No jak ta nasza królewna teraz wygląda? No przecież nie upadła jakoś mocno? No przecież byłam przy niej? Ja płaczę, a Pola się do mnie przytula i daje mi całuski "Mamusia płacze. Nie" Kochana moja córcia, jeszcze mnie pocieszała w tym nieszczęściu.. No i Pola ma teraz 'trójkącik' wybity na górze... :/ M. wyjechał na weekend, a ja wredna matka nie potrafię dziecka upilnować! Żebym jeszcze zostawiła je same sobie i nie wiem, telewizje oglądała, w nosie dłubała.. A ja przy każdym jej upadku byłam obok!!

M. mnie pocieszał, że to nie moja wina, że trudno, dobrze, że tylko taki mały kawałek a nie pół zęba sobie ubiła, że pójdziemy jutro do dentysty, żeby to zobaczył, że Pola jest bardzo ruchliwa i czasem ciężko ją upilnować, że siniak pod brodą się zagoi, a z ząbkiem - trudno, stało się. No tak stało się, ale ząb to nie siniak, o którym za chwilę się zapomni. Ząb, choć mleczny, będzie ubity przez kilka jeszcze lat, zanim wypadnie i na jego miejscu pojawi się nowy. Ale jedynki przecież wypadają w okolicy zerówki, a Pola ma dopiero 2 latka, niecałe!! Czyli jeszcze co najmniej 4 lata będzie chodziła taka 'szczerbata'! A co jak jej się od tego zrobi próchnica i taki czarny kikut z zęba jej zostanie?? 

Jestem podłamana :/ Okropna ze mnie matka  :/ Pola lubi chodzić, nie lubi jeździć w wózku, ale w wózku jest przynajmniej bezpieczna! I chyba od dziś na spacery będę ją brać w wózku, a jak nie to na rowerku! Bo za rękę nie da się z nią za długo iść, bo się wyrywa, chce 'siama' , zresztą nie ma co się dziwić.. Też bym nie chciała iść cały czas z kimś za rękę jak obok tyle ciekawych rzeczy - dmuchawce, kwiatki, kamyczki, patyk, który można rzucić psu.. A w wózku przynajmniej nic jej nie będzie grozić!

Ech. Ciągle myślę, że po co się uparłam żeby iść na tą kawę? To wszystko przez moje lenistwo - nie chciało mi się wczoraj iść do sklepu po rzeczy na dzisiejszą zupę, stwierdziłam że pojedziemy sobie do tej kawiarni dla dzieci, ja wypiję kawę, Polcia zje zupkę i wrócimy do domu! Mogłam iść inną drogą,  mogłam ją wziąść na ręce! Nie wiem czemu nie rzuciłam się, żeby ją jakoś złapać! Mam okropne wyrzuty sumienia i płakać mi się chce! Przecież szłyśmy normalnie, chodnikiem, po równej drodze! Przecież Pola nie upadła z wielką prędkością, w zasadzie to był upadek jak wiele innych! Ech, skąd ten pech??? 

Niech ten weekend się już skończy :/